Հիմա՝ դադրած է այդ յաճախակի լացս: Բայց յանկարծ՝ տխրութիւն մը զիս կը համակէ: Ինչպէս՝ ովկեանոսը՝ իր անվախճան ալիքները, ան զիս կը տանի, միեւնոյն ատեն զիս իրմով լեցնելով, այնպէս որ ի վերջոյ՝ կը մոռնամ ես զիս ու կ'ըլլամ նոյն ինքը՝ տխրութիւնը:
Կարելի է այլեւս տարազել Վէնսէնի Անտառըին գործարկումը, աշխատանքը իբրեւ ընդարձակ հակասութիւն մը ճշմարտութեան քանդումին ու ճշմարտութեան ձգտումին միջեւ, կրուած այլափոխումի, յեղումի անտիրապետելի շարժումէ մը։
